Levensblijheid

Een zondag in Afrika....... hoe zal dat zijn. Al vroeg stonden we weer op. We zouden krokodillen gaan spotten bij de rivier bij zonsopvang. Krokodillen hebben we niet gezien, wel prachtige foto's gemaakt van elkaar wel te verstaan. Nou ....... fotomodellen zijn er niets bij. Na het eten, met mango's om nooit te vergeten, moesten we snel in de auto met alle bagage om naar de kerk te gaan. De rit duurde ongeveer 3 uur. Een weg door de Noren aangelegd om er vervolgens niets meer aan te doen. Je kan wel raden hoe het er nu uitziet. Off road kan ik wel zeggen. We hebben mooie dieren gezien. Een Dic Dic op de weg, prachtige vogels Waddi's , droge rivier beddingen. We reden door half woestijn lage begroeiingen en veel stof. Aan de kant van de weg af en toe wat huisjes, lemen hutten met grasdak of golfplaat. Hoe klein een dorp ook is er is wel een kerk. Door de houten constructie waar de termieten aan eten zijn ze vaak na 2 jaar aan vervangen toe. Ook tijdens deze autorit keken we onze ogen weer uit en natuurlijk wordt er onderweg weer honderduit gekletst, gelachen en zijn we ook serieus. We rijden richting de berg Koo en als we hoger rijden zien we een prachtige groene strook door het dal dat de TurkWell rivier heet. Wat mooi en indrukkend om zo'n schraal dor landschap de groene strook te zien. Na al het gehobbel en gebobbel zijn we ineens weer op een gladde asfalt weg en dan zijn we er ineens. Een groep kleurige geklede vrouwen heet ons zingend en klappend welkom. We voelen ons welkom en zijn bijna overweldigd door dit gevoel. We lopen naar de kerk en moeten plaats nemen op de voorste rij. Iedereen bekijkt ons. In deze kerk komen niet veel blanken mensen dus we zijn een bezienswaardigheid. Er wordt gebeden, de wet wordt gelezen, we worden welkom geheten. Na elk spreekgedeelte wordt er gezongen door de vrouwen en kinderen. Evert spreekt deze morgen in de kerk. Marco vertaald in het Pokot en ook tijdens een hele duidelijke uitleg wordt er gelachen. Evert vraagt zich af op welke manier Marco aan het vertalen is. Door wie werd je naar de kerk gebracht vraagt Evert. Evert spreekt Johannes 1 vanaf vers 35 uit. Hoe komen mensen tot Jezus. Andreas bracht Simon tot Jezus. Jezus roept Philipus, hij zegt; Volg mij!! Philipus nodigt Nathanael uit. Kom en zie!! Hij was verwonderd dat Jezus hem zag. Jezus wist van hem voor hij hem zag: En ...... hij gelooft in hem. Daarna zongen we weer een lied, klappen zingen en dansen hoort hier bij elkaar. Prachtig. We zijn allemaal diep onder de indruk. Na de dienst geef je de dominee een hand, je gaat naast degene staan die je het laatst een hand gegeven hebt en zo vormen we een prachtige slinger van kerkgangers buiten de kerk. Omdat de kinderen in de kerk niet vaak bezoek krijgen hadden we afgesproken alle kinderen iets te geven. Wat zijn de kinderen blij met de kleurtjes, kleurpotloden, stuiterballen en shirts. In het begin liep het geordend. Moeders en oudsten zorgen voor een ordelijke kring. Daar kwam een einde aan toen de petten tevoorschijn kwamen. Er werd weer gefotografeerd, weer een fotosessie ..... dit keer met de dames met de petten. We kregen weer een heerlijke lunch aangeboden. Chapatie, geroosterd geiten vlees, (hebben we allemaal op) en rijst. Maar daarna moesten we toch weer op weg naar Plateau. Na een korte tussenstop bij een inmens grote dam ( gebouwd door de fransen) gaan we dan op weg. In de auto werd het beduidend stiller nadat de kilometers vorderen. Langzamerhand laten we het droge , schrale land achter ons en wordt het weer groener. We zien weer bomen, steeds meer mensen, kinderen en dieren op de weg. Ook wordt de weg steeds beter. Waar we van onder de indruk waren toen we aankwamen blijkt ineens het toppunt van luxe te zijn. Rond 19:30 zijn we weer in Eldoret en eten we bij de Indiër. Heerlijk!!! Jammer dat je op een gegeven moment vol zit. Gelukkig mocht er een goody bag mee en eten we het vanavond weer. Op Nundoroto Farm zoekt iedereen gelijk contact met thuis. Wat hebben we veel gezien en gevoeld deze dagen, onze grenzen verlegd en vooral geleerd van de prachtige mensen van de Pokot-stam. Zeker geen makkelijk leven, maarwat een veerkracht en levensblijheid!!!