Karam jaman. We voelen ons thuis.

De eerste nacht in Marich Study Centre is voorbij. De meesten hebben goed geslapen in het aardedonkere huisje. De vechtende monkeys voor de deur, heeft niet iedereen wakker gemaakt. De deur gaat open, een nieuwe dag begint. Verwonderd kijken we naar de geiten die voor onze deur hun buik vol eten: We zijn in Afrika!!
Deze dag begint met een feestje: Wenneke is jarig en natuurlijk heeft ze helemaal niets in de gaten als ze anderen zich feestelijk versieren met petjes en toeters en haar een nieuw jaar toezingen. Happy birthday!
Na het ontbijt vertrekken we met twee landcruisers naar het lokale kliniekje in Marich. Maria werkt daar al 20 jaar en vertelt ons over haar werk en laat ons haar werkplek zien: de consultatieruimte, de apotheek en de vergaderruimte. Chique woorden voor wat ze ons laat
zien. Met de weinige middelen die ze heeft, probeert ze de locals te helpen. Wat zou ze graag over meer medicijnen beschikken om vooral ook de kleine, kwetsbare kinderen te helpen. Op dit moment wacht ze al een half jaar op de toelevering van nieuwe medicijnen. De voorraad begint echt op te raken.
Terwijl we daar zijn, komen er jonge ouders binnen. Ze gaan zitten in de wachtruimte totdat ze aan de beurt zijn, dwz totdat wij weer weg zijn. Ze zijn gisteren gekomen met hun dochtertje van bijna 3 jaar, Ann; ze heeft malaria en ligt op dekentjes op de bank. De medicijnen die ze gisteren gekregen heeft, zijn niet goed aangeslagen. Ze hopen op andere medicijnen die hun kleine meid weer beter maken.
We vertrekken weer. De plaatselijke kinderen willen de blanke mensen graag even zien. Ze hebben geluk, want de ballonnen zijn zeer welkom. En waar wat gebeurt, komen kinderen er op af. We hebben genoeg bij ons!
Vervolgens gaan we verder, naar Lomut, naar de zaterdagse markt. De weg ernaartoe is zanderig, vol kuilen, stenen en gaten. Hobbelend, schuddend, glijdend en bonkend rijden we over de weg. Onderweg zien we veel mensen, vooral vrouwen. Zij zijn ook onderweg naar de markt, lopend. Ze gaan boodschappen doen of ze gaan hun spullen verkopen om wat te verdienen. We zien ook veel brommers. Om wat te verdienen, vervoeren ze mannen vrouwen en kinderen naar hun plaats van bestemming. Een taxi, eigenlijk. Regelmatig zitten er wel 4 mensen op de brommer. De kinderen zitten gelukkig ingeklemd tussen de oudere mensen.
En ergens onderweg, onder een boom, het lijkt in de middle of nowhere, zit een zwangere vrouw op de grond. Om haar heen spelen kleine kinderen. Het lijkt of ze daar alleen is.
We zien oude mensen, voor zich uit starend, moeders met kinderen op hun rug, mannen in groepjes bij elkaar. Waarschijnlijk hebben ze geen werk. En overal, overal, overal zien we geiten, koeien en ezels.
We komen met onze robuuste landcruisers bij de rivier. Met onze
bolides rijden we door de rivier, naar de overkant. In de rivier staan vrouwen hun was te doen. Gelukkig is er water voor hun!
Inmiddels wordt het drukker, we komen dichterbij de markt. We kijken onze ogen uit: mensen, mensen, mensen. Allemaal dicht bij elkaar, kippen onder hun arm, rokend, snuivend, soms een kraampje, maar de meesten zitten op de grond. Soms in de brandende zon, soms onder een golfplaten dak. Mannen, vrouwen, baby's, kinderen, tieners. Wat een kleurrijk gebeuren. Wat een zand en wat een bekijks hebben we. Blanke mensen...die zien ze niet vaak! Maar wat een kansen bieden die blanke mensen. Ze hebben geld! En kopen doen we: kettingen, bakjes, krukjes, mandjes, bakjes, armbanden, kalebassen. Allemaal gemaakt door de locals. We betalen vast te veel....Normaal verdienen ze omgerekend misschien 50 eurocent op een dag. Misschien hebben ze nu wel een dubbel maandsalaris verdiend! Wat een blije gezichten. De vrouwen kunnen hun kinderen weer eten geven. We worden omringd door vele, vele locals. Hier gebeurt wat bijzonders!
Verderop op de markt kopen we doeken en kleden van prachtige vrouwen in kleurrijke kleding. Voor foto's willen sommigen best wel even poseren; ze verdienen er ook een paar shilling mee. Sommigen hebben nog nooit een camera gezien en schrikken zich een hoedje en rennen weg!
Wat een belevenis: mensen voelen aan je arm, hoe voelt dat een witte arm. Anderen voelen aan je haar, het is allemaal zo bijzonder voor hun. Maar ook: pas op voor je spullen. Arianne is bijna haar zonnebril kwijt geraakt en Annemiek haar zonnehoed was ook erg interessant.
Tijdens ons bezoek hebben we bodygards gehad. Vrienden van Evert, locals uit de buurt van Marich. Hun motto is: de vrienden van mijn vrienden zijn onze vrienden. Ze hebben ons geholpen met vertalen, spullen kopen, en onderhandelden als we foto's wilden maken. Ze "verstaan" de Louts letterlijk en figuurlijk. We voelen ons veilig, wat fijn dat ze bij ons zijn. Dank je wel Marco en Filemon!
Dan gaan we op de terugweg, dezelfde hobbelende, zanderige weg, door de rivier terug naar Marich Study Centre. Onderweg eten we nog wat. Wat overal gegeten wordt is geitenvlees. Dit wordt gewoon met bot en al fijn gestampt en gekookt. En zo wordt het dan ook opgediend. De botjes kunnen gewoon op de grond gegooid worden. Overal lopen koeien en geiten; die vinden de resten wel.
Wij rijden in onze landcruisers weer terug. Onderweg zijn er nog steeds mensen die aan de kant van de weg lopen.
We arriveren weer in Marich Study Centre en we krijgen koffie. De dag was weer boordevol indrukken. We zijn blij even te kunnen zitten.
En dan denk ik aan de vrouwen die lopend naar de markt gingen voor hun boodschappen. Ik hoop dat ze intussen op de terugweg zijn of misschien wel weer thuis in hun huisjes.
Het was weer een indrukwekkende, bijzonder dag.

Oh ja...misschien wil je dit ook nog weten: Reinate zat achter het stuur op de terug weg. Make her day!