Who said you can't?
Door: Wenneke
02 Februari 2017 | Kenia, Eldoret
Een hoge golvende toon maakt mij wakker. Ik kan het niet plaatsen. Lieve help wat is het? Het gaat door en langzaam herken ik het gegiechel van een van mijn reisgenoten erin. Het wordt versterkt door meerdere van dit soort tonen en ik probeer met mijn kussen het te filteren. Het lukt niet. Ik sta op en loop naar de w.c. Daar voel ik mijn ochtendhumeur wegebben. Als ik naar de slaapkamer loop zie ik vier blije hoofden. Het gegiechel zal bepalend zijn voor de toon van de dag.
Bij het ontbijt krijgen wij een opdracht van Evert. Een vrouwenopdracht. Het is aan ons straks eten te, bedenken en te kopen bij de lokale winkeltjes voor het avondeten. Ons marginale enthousiasme voor de machines en de garage van gisteren heeft hem doen realiseren dat hij echt als enige man met zeven vrouwen de komende dagen gaat doorbrengen. Er wordt gelachen om deze opdracht. We bedenken hoe dat zal gaan en zien het helemaal voor ons, gelukkig mag Tjebtjumba met ons mee.
Vandaag staat het volgende op ons programma: Bezoek aan het ziekenhuis van Plateau, de meisjesschool, het huis van Pasca en Emanuel (beheerders van het kassenproject), de kassen zelf en dan dus de boodschappen.
Onderweg in de auto naar het ziekenhuis bekijken we de mensen die we tegenkomen in hun huisjes en hutten, langs de weg, op de weg en worden we bekeken door hen. We zwaaien, we lachen en er wordt blij teruggelachen. Mensen zwaaien, kinderen hollen achter de auto aan. We voelen ons net de koningin: "even wuiven!"
In het ziekenhuis worden we welkom geheten en de hoofdverpleegkundige Mary geeft ons een rondleiding in het ziekenhuisje wat mede door haar zo'n succes is in de omgeving. De artsen zijn in staking dus de patienten worden gezien door de clinical officer een soort semi-arts ook vrouw. We spreken met de vrouwen, de patienten. De net geboren baby's worden bewonderd en de kleintjes die op consultatie komen worden geknuffeld. We praten over vrouwendingen. Ze zijn verschillend en ook zo herkenbaar. Het is net alsof ik met vriendinnen op de bank zit. Het is herkenbaar waar we het over hebben. Er wordt gelachen. Het is hier anders, maar mensen blijken overal toch ook gewoon mensen. We sluiten dit bezoek af met een tas vol omslagdoeken die Arianne bij elkaar heeft gespaard. Enkele worden uitgedeeld aan de moeders die wij vandaag hebben gezien, de rest wordt achter gelaten bij de hoofdzuster. Een maand zegt ze, ongeveer 70 baby's en dan zijn ze op.
We rijden door naar de meisjesschool waar het eerste wat mij opvalt is dat er borden staan met spreuken: "Who said you can't." deze empowerment naar de jonge vrouwen straalt precies dat uit wat als rode draad door dit gebied loopt. De kracht van de vrouw in deze maatschappij.
In de klassen zitten gedisciplineerde meisjes aan hun toekomst te werken, buiten zijn ze aan het sporten en de spreuken over het terrein sporen de meiden aan zich te ontwikkelen tot een individu, een zegen in de wereld.
We beginnen in de lerarenkamer. En voordat er iemand wat kan zeggen worden er selfies gemaakt. Niet door ons deze keer. Ik lach en poseer. Dat valt in de smaak. Er wordt weer veel gelachen wederzijds en voordat er nog maar 1 zinnig woord is gesproken of voordat er iets van introductie heeft plaats gevonden vindt er al giechelend een (selfie) fotosessie plaats van minstens een kwartier. Evert staat er geduldig bij. Even probeert hij iets zinnigs te zeggen, maar het gegiechel van meer dan tien vrouwen overstemt hem. We krijgen wederom een rondleiding en het valt mij op dat naast de enorm gedisciplineerde leerlingen ik niet een somber gezicht zie.
We vervolgen naar het huis van Pasca en Emanuel. Werknemers van de Nunduroto farm en beheerders van de kassen. We zijn welkom in hun huis en bij de koffie is het al snel gezellig. Ongelooflijk de kracht van vrouwen op de koffie, moet Evert hebben gedacht. Maar ook hier blijkt dat de liefde van de man door de maag gaat en na het eten van twee samosa's heeft ook hij het weer zichtbaar naar zijn zin.
We gaan door naar de Greenhouse. Een nog pril project die door niemand gedrevener en professioneler opgepakt had kunnen worden dan door deze twee mensen. Pasca legt ons in eenvoudig technische termen haarfijn uit hoe de waterpomp werkt.
Het is ons duidelijk. Het sociale leven hier draait op vrouwen en de rol van de vrouw in de vele projecten is leidend. Giechelend lopen we naar huis. We praten met de lokale vrouwen, doen wat boodschappen, mogen op bezoek en spelen wat met de kinderen.
Het voelt alsof we hier al heel lang zijn.
Bij het ontbijt krijgen wij een opdracht van Evert. Een vrouwenopdracht. Het is aan ons straks eten te, bedenken en te kopen bij de lokale winkeltjes voor het avondeten. Ons marginale enthousiasme voor de machines en de garage van gisteren heeft hem doen realiseren dat hij echt als enige man met zeven vrouwen de komende dagen gaat doorbrengen. Er wordt gelachen om deze opdracht. We bedenken hoe dat zal gaan en zien het helemaal voor ons, gelukkig mag Tjebtjumba met ons mee.
Vandaag staat het volgende op ons programma: Bezoek aan het ziekenhuis van Plateau, de meisjesschool, het huis van Pasca en Emanuel (beheerders van het kassenproject), de kassen zelf en dan dus de boodschappen.
Onderweg in de auto naar het ziekenhuis bekijken we de mensen die we tegenkomen in hun huisjes en hutten, langs de weg, op de weg en worden we bekeken door hen. We zwaaien, we lachen en er wordt blij teruggelachen. Mensen zwaaien, kinderen hollen achter de auto aan. We voelen ons net de koningin: "even wuiven!"
In het ziekenhuis worden we welkom geheten en de hoofdverpleegkundige Mary geeft ons een rondleiding in het ziekenhuisje wat mede door haar zo'n succes is in de omgeving. De artsen zijn in staking dus de patienten worden gezien door de clinical officer een soort semi-arts ook vrouw. We spreken met de vrouwen, de patienten. De net geboren baby's worden bewonderd en de kleintjes die op consultatie komen worden geknuffeld. We praten over vrouwendingen. Ze zijn verschillend en ook zo herkenbaar. Het is net alsof ik met vriendinnen op de bank zit. Het is herkenbaar waar we het over hebben. Er wordt gelachen. Het is hier anders, maar mensen blijken overal toch ook gewoon mensen. We sluiten dit bezoek af met een tas vol omslagdoeken die Arianne bij elkaar heeft gespaard. Enkele worden uitgedeeld aan de moeders die wij vandaag hebben gezien, de rest wordt achter gelaten bij de hoofdzuster. Een maand zegt ze, ongeveer 70 baby's en dan zijn ze op.
We rijden door naar de meisjesschool waar het eerste wat mij opvalt is dat er borden staan met spreuken: "Who said you can't." deze empowerment naar de jonge vrouwen straalt precies dat uit wat als rode draad door dit gebied loopt. De kracht van de vrouw in deze maatschappij.
In de klassen zitten gedisciplineerde meisjes aan hun toekomst te werken, buiten zijn ze aan het sporten en de spreuken over het terrein sporen de meiden aan zich te ontwikkelen tot een individu, een zegen in de wereld.
We beginnen in de lerarenkamer. En voordat er iemand wat kan zeggen worden er selfies gemaakt. Niet door ons deze keer. Ik lach en poseer. Dat valt in de smaak. Er wordt weer veel gelachen wederzijds en voordat er nog maar 1 zinnig woord is gesproken of voordat er iets van introductie heeft plaats gevonden vindt er al giechelend een (selfie) fotosessie plaats van minstens een kwartier. Evert staat er geduldig bij. Even probeert hij iets zinnigs te zeggen, maar het gegiechel van meer dan tien vrouwen overstemt hem. We krijgen wederom een rondleiding en het valt mij op dat naast de enorm gedisciplineerde leerlingen ik niet een somber gezicht zie.
We vervolgen naar het huis van Pasca en Emanuel. Werknemers van de Nunduroto farm en beheerders van de kassen. We zijn welkom in hun huis en bij de koffie is het al snel gezellig. Ongelooflijk de kracht van vrouwen op de koffie, moet Evert hebben gedacht. Maar ook hier blijkt dat de liefde van de man door de maag gaat en na het eten van twee samosa's heeft ook hij het weer zichtbaar naar zijn zin.
We gaan door naar de Greenhouse. Een nog pril project die door niemand gedrevener en professioneler opgepakt had kunnen worden dan door deze twee mensen. Pasca legt ons in eenvoudig technische termen haarfijn uit hoe de waterpomp werkt.
Het is ons duidelijk. Het sociale leven hier draait op vrouwen en de rol van de vrouw in de vele projecten is leidend. Giechelend lopen we naar huis. We praten met de lokale vrouwen, doen wat boodschappen, mogen op bezoek en spelen wat met de kinderen.
Het voelt alsof we hier al heel lang zijn.
-
02 Februari 2017 - 20:28
Carin:
Zag allemaal gebreide lapjes dekentjes in het ziekenhuis, hoef ik me dus voorlopig niet te vervelen Reinate. Mooi verslag weer, en mooie foto's van jullie dagervaringen. -
02 Februari 2017 - 21:08
Danny:
Super leuk verslag en prachtige foto's. Bedankt voor het delen van jullie ervaringen. -
02 Februari 2017 - 21:23
Ria Rombouts:
Wat als een rode draad door dit verslag loopt is toch echt wel de grote kracht van de vrouw.
Niet alleen in jullie gezelschap maar overal waar jullie komen. Zelfs in het ziekenhuis, waar de artsen staken zijn het toch weer de vrouwen die de taken overnemen en zie het werk gaat door. Super toch.
Wat ook opvalt in dit verhaal is de vrolijkheid: vanaf 's-morgens vroeg in de ochtend wordt er gelachen (wordt soms niet door iedereen gewaardeerd) en die vrolijkheid is er ook bij de mensen die jullie ontmoeten. Dat moet toch geweldig zijn.
Hebben jullie trouwens de opdracht die Evert had opgedragen tot voller tevredenheid uitgevoerd???
Wat een prachtige projecten zijn het trouwens waar jullie tot nu toe zijn geweest. Helemaal geweldig.
Ben benieuwd wat voor moois er morgen weer op het programma staat.
Ik denk dat er heel wat door jullie hoofden heengaat bij het aanschouwen van al die geweldige ondernemingen en dat het soms moeilijk is om in te slapen.
Lieve groeten van Ria en Duco -
02 Februari 2017 - 21:35
Andries Riedijk:
Wat spannend allemaal. Veel bijzondere indrukken. Ook verwantschap met de locale "meiden". Mooi. De girlpower niet overdrijven natuurlijk. Evert mag er ook zijn, toch! Doe hem de groeten en Jannie natuurlijk.
Hartelijke groet. -
02 Februari 2017 - 21:38
Kelly:
Wat een prachtige verhalen! Mooi om te horen hoe het daar is en wat voor rol vrouwen daar hebben. Bijzonder! Hoop dat jullie van elk moment genieten en verwonderd mogen zijn. God bless!!
Lieve groetjes
Kelly -
02 Februari 2017 - 21:57
Mirjam:
Mooi om te lezen.
Many Blessings ! -
03 Februari 2017 - 00:38
Riek:
Jullie genieten, wij hier in een lente - achtig Nederland ook: van jullie verhalen!!! Morgen weer een mooie en onvergetelijke dag met elkaar.
We kijken alweer uit naar jullie belevenissen!!!! Groetjes, Wim en Riek -
03 Februari 2017 - 12:10
Mary-Ann & Wim :
Mooi verhaal en prachtige foto's. Mooie dagen nog. Groeten uit Kaapverdië. Mary-Ann &Wim -
03 Februari 2017 - 15:00
Marjan Riedijk:
Mooi verslag...wat een prachtige reis....een reis naar Kenia...who said you can't :-) -
03 Februari 2017 - 16:15
Duncan & Jacquelien:
Mooi geschreven en benieuwd hoe en wat jullie uiteindelijk hebben gekookt voor het avondeten en/of Tjebtjumba jullie heeft gered. Verder Mooi te zien hoe jullie stralen in deze ervaring "Life" met als Eldoret Kenia als jullie "Theater" waarin jullie zon Mooie rol vertolken "Play your part" Geniet van elk moment en onthoud "A life that touches others lives on forever". -
04 Februari 2017 - 14:02
Lizette :
Wauw!! Prachtig om te lezen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
