Knowledge is power

Evert houdt van eten. Van Viscurry, pompoensoep tot vanmorgen een tosti besmeerd met zelfgemaakte mosterdmayonaise. We krijgen ook de recepten mee dus het thuisfront mag straks ook nog even nagenieten.
We lopen naar de chepnoet primary school, vlakbij Nundoroto farm. SCHIK heeft deze school in 2007 gebouwd en levert de schoolmelk elke dag aan de kinderen. Het motto van de school is: knowledge is power. We maken kennis met het schoolhoofd en de leerkrachten. Zij laten ons zien op welke manier zij de kinderen onderwijzen. De kinderen laten ons zien welke kennis zij hebben. Trots zijn ze op hun mooie school. Wat prachtig om te zien. De kinderen tussen de drie en vier jaar zitten in peuterklassen. Dit verandert binnenkort. De overheid heeft besloten dat deze kinderen net als bij ons naar een aparte peuterschool gaan. Dit moet nog gerealiseerd worden en dit kan nog wel eens problemen gaan geven omdat ze nog niet weten waar en hoe dit gerealiseerd moet worden. De kinderen zitten tot 15 jaar op de basisschool.
De kinderen tm zes jaar krijgen pap en de kinderen van 7 tot 15 jaar krijgen .
Op deze manier wordt er aan de levensstandaard gewerkt door goede voeding aan de kinderen te geven. Evert ziet echt een vooruitgang in de voedingstoestand van de kinderen en dat is erg mooi om te zien. Het gevolg van het landbouwproject van SCHIK is hierin zichtbaar. In de lerarenkamer hangt een lijst van studenten met de hoogste score van de vakken. Het onderwijs is een competatief en ze streven naar de hoogste resultaten om daarmee door te stromen naar het vervolgonderwijs. We bezoeken de kleuterklas en Evert zingt een lied voor in het Swahili. De kinderen gaan klappen en zingen eerst voorzichtig, vervolgens luid met hem mee. De leerkracht lacht er om en geniet van de kinderen. We delen knuffels uit aan de kinderen en ze vinden het echt fantastisch. Wat een gekke beesten met gekke bekken zijn dit zeg, maar wel zo grappig. Vooral als Evert ze als handpop gebruikt en op deze manier de kinderen laat kennismaken met de knuffels. Wat een blije en stralende gezichtjes om ons heen. Het blijft me overvallen. Deze kinderen zijn intens gelukkig met iets heel kleins. We leren weer van de Kenianen. Het is tijd voor de lunch. De kinderen gaan in de rij staan, bidden met elkaar en halen hun beker pap op in de keuken. Een jongen peutert het vel van de pap en geeft dit aan zijn buurjongen. Met smaak wordt het genuttigd. Wat me opvalt is dat de kinderen op de basisschool, in tegenstelling tot de middelbare school, net als bij ons ondeugend, verkennend en verlegen zijn.
Op het voortgezet onderwijs lopen de kinderen strak in het gareel en hier zie je de kinderen puur, onbevangen en ontdekkend. Ze mogen leren hoe je je moet gedragen op school en krijgen ruimte zich te ontwikkelen. De ouders betalen omgerekend 1,50 euro schoolgeld per maand en dat is als je kijkt naar de salariëring goed op te brengen. De ouders verstrekken de zakken mais. Zijn daar zelf verantwoordelijk voor. De kinderen krijgen onderwijs, maar de ouders wordt een stuk verantwoordelijkheid gevraagd en op deze manier wordt hier invulling aan gegeven.
Lijfstraffen zijn sinds een aantal jaar afgeschaft, een grote vooruitgang binnen het onderwijs. De kinderen werden tijdens de straf enorm gekleineerd en geslagen, wat faalangst tot gevolg had. Ja onze indruk: wat fijn dat deze kinderen in hun basisbehoeften worden voorzien door dit onderwijs met daarbij in begrepen een stevige maaltijd. We geven de leerkrachten schriften kleurboeken, potloden, puntenslijpers en ballonnen mee. Ze bekijken de kleurboeken vol aandacht: een brandweerman????? Uitleg volgt uiteraard. Er wordt weer raar gekeken.
's Middags rijden we door het dorp om naar de straatkinderen opvang te gaan en we moeten lachen om het straatbeeld: blije kids met ballonnen. Het is iets klein, maar groots voor deze kinderen.